Annie: “Het Goed en ik passen bij elkaar”.

Het Goed Deventer viert zijn 25e verjaardag. In januari kreeg de vestiging al een groot cadeau in de vorm van Annie Hinderiks. De enige vrouwelijke chauffeur binnen het concern staat voor klantvriendelijkheid met een hoofdletter K en weet van doorpakken. Ook zij is blij. “Het Goed en ik passen bij elkaar.”

De 35-jarige Annie Hinderiks werkt pas sinds 2 januari j.l. bij Het Goed Deventer, maar in die korte tijd maakte ze zich al onmisbaar. Collega’s en klanten zijn dol op haar. De stoere en tegelijk zeer sympathieke Annie is het beste visitekaartje dat je je als bedrijf kunt wensen. “Ik was op zoek naar een nieuwe baan en kon eigenlijk ergens al beginnen, maar Het Goed trok me op de een of andere manier enorm,” vertelt ze enthousiast. “Ik heb toen bewust gewacht tot de meeloopdagen van Het Goed om de sfeer te proeven. Dat beviel enorm. Ik wist onmiddellijk: hier wil ik werken.”

“Het beste visitekaartje dat je als bedrijf kunt wensen”

Annie kon aan de slag als chauffeur op de bestelwagen waarmee in de regio Deventer de oude spullen worden opgehaald en bezorgd. Een unicum. Ze is de enige vrouw binnen heel Het Goed die dit werk doet en valt daarmee automatisch op. “Ik houd er helemaal niet van om in de belangstelling te staan,” lacht ze. “Verschrikkelijk vind ik dat. Voor mij is het ook niets raars of zo. Ik heb jarenlang zwaar werk verricht in de metaalsector. Zo maakte ik ‘naadloze goten en hemelwaterafvoeren’ in grote gietovens. Toen was ik ook een van de weinige vrouwen tussen de kerels.”

“Ik wist het onmiddellijk: hier wil ik werken”

Een lach en een traan

Wat Annie het fijnst vindt aan haar baan? Zonder aarzelen: “De vrijheid en het persoonlijke contact. Je komt overal en nergens en ontmoet onderweg een heleboel verschillende mensen. Soms ook schrijnende gevallen. Een maand geleden moest ik een soort aanleunwoning leeghalen van een bejaard stel. De vrouw was net overleden en de vader was naar een verzorgingstehuis gegaan. Hun dochter had altijd een sterke band met haar moeder gehad en toen ik een stoel oppakte, zwaaide ze: ‘Dag mama.’ Vreselijk sneu. Zulke momenten raken je. Toch probeer ik me er zoveel mogelijk voor af te sluiten. Het is niet goed om andermans verdriet mee naar huis te nemen.”
Annie komt veel eenzaamheid tegen. “Sommige mensen zitten duidelijk om een praatje verlegen en dan blijf ik iets langer. Bij een oud vrouwtje haalde ik een oude koelkast op en toen vroeg ze me of ik de nieuwe op zijn plaats wilde zetten. Natuurlijk hielp ik haar, maar ik dacht wel: wat erg dat haar kinderen dit niet even kunnen doen. Al ontmoet ik net zo goed lollige mensen hoor. Vorige week hadden we een ontruiming in het huis van een overleden vrouw, die maar liefst 96 jaar was geworden. Haar kinderen waren aan het lachen terwijl we de boel met elkaar leegruimden. Moeder had een respectabele leeftijd bereikt en ze vierden haar leven. Zo kan het ook.”

Grote schoonmaak

Annie heeft elke dag een hectisch schema. Ze rijdt van het ene adres naar het andere. “Vandaag moest ik langs zestien adresjes. Tot nu toe was het hoogste aantal op één dag 22. Twaalf in de ochtend en tien in de middag. Ik ben een rouwdouwer en houd niet van lanterfanten. Dat is denk mijn sterkste punt. Doorpakken. Tegelijkertijd stel ik me altijd keurig voor, geef ik de mensen een hand en bedank ik ze. Soms reageren ze boos wanneer ik iets niet mee wil nemen, omdat het te oud, kapot of vies is. Laatst nog, een matras met allemaal vlekken erop. ‘Jij hebt zeker een verkeerde bril op,’ brieste de eigenaresse. Ik telde tot tien en antwoordde: ‘Sorry mevrouw, ik blijf netjes tegen u en dan verlang ik ook dat u netjes tegen mij bent. Ik neem hem níet mee.’ Ik leg in zulke situaties rustig uit dat wij er anders ook mee opgezadeld blijven. Ik heb het recht om nee te zeggen. Bij hele oude mensjes of de kinderen van overledenen willen we nog weleens over ons hart strijken. Dan kunnen sommige dingen eigenlijk echt niet meer, maar pak je ze toch aan. Omdat je het zo zielig vindt.”
Af en toe moet Annie even op haar achterhoofd krabben als ze ergens arriveert en de klus veel groter wordt dan vooraf was afgesproken. “Zo kwam ik eens aan bij het immense huis van een voormalige topman van de Shell. Hij had een heel stel oude letterbakken staan met de labeltjes er nog aan. Hartstikke leuk, totdat hij ineens besloot om gelijk zijn hele zolder op te ruimen. Ik was er nu toch. Hij kwam met van alles aanzetten. Het hield niet op. Maar goed, de afspraak luidt altijd: zolang het mooie spullen zijn en we er in de wagen ruimte voor hebben, gaat het mee.”

 ‘Ik wou je even bedanken,’ stond er op het kaartje.

Iedereen houdt van Annie

Iedereen roemt Annie’s hoge serviceniveau. Hoe zat het bijvoorbeeld met die cake die voor haar werd bezorgd? “Oh, dat is een heel verhaal. Ik heb een keer een slaapbank opgehaald ergens in het dorpje Bathmen. Dat ding was loodzwaar en ik was blij toen ik hem bij onze vestiging had gedropt. Hèhè, dat zit erop, dacht ik. Helaas. Enkele dagen later moest ik datzelfde bakbeest weer bezorgen bij een vlotte jonge vrouw die hem gekocht had. Ze woonde in een bovenwoning in het centrum van Deventer en de bank moest de lift in. Hij was zo groot dat ik hem er schuin in moest zetten. Erna zou die vrouw het van me overnemen. Dat is gebruikelijk bij bovenwoningen. Volgens de regels hoeven wij geen trappen op. Het is begane grond of liftwerk. ‘Ik red me wel,’ steunde ze, terwijl ze helemaal gebogen in die lift stond. Ze herhaalde die woorden keer op keer. Ik vertrok naar een volgende klant, maar het zat me absoluut niet lekker. Straks zat ze vast in die lift? Ik heb haar vervolgens gebeld en gevraagd of het allemaal gelukt was. Dat vond ze zó lief. Drie weken werd er op het werk een grote boerencake voor me bezorgd. ‘Mevrouw van de blauwe bank, ik wou je even bedanken,’ stond er op het kaartje. Was zij het. Van een andere klant kreeg ik een dankberichtje via ons callcenter. Natuurlijk voel ik me op zulke momenten gevleid, maar voor mij is een goede service de normaalste zaak van de wereld. Ik vind het gewoon fijn om mensen te helpen waar ik kan. Het is een kleine moeite.”

Powervrouw

Hoewel Annie erkent dat het werk fysiek pittig is, geeft ze zich niet snel gewonnen. Er is tot nu toe nog geen meubelstuk geweest, dat haar de baas was. “‘Luktniet’ komt niet in mijn woordenboek voor. Ik zal net zo lang doorgaan totdat het me wél lukt. Vorige week moesten een collega en ik een oude houten kast ophalen en het werd een helse klus om hem uit dat huis te krijgen. Hij was groot, kon niet uit elkaar gehaald worden en was nauwelijks te tillen. Ik was de hele tijd boven mijn macht aan het werken, maar het is ons uiteindelijk gelukt. Al had ik het wel behoorlijk warm haha.”
Annie zou het leuk vinden als meer vrouwen haar werk zouden doen. “Je moet er alleen wel het type voor zijn. Niet iedere vrouw pakt zo even een grote buffetkast op.”

Ze is zich ervan bewust, dat haar lichaam eens ook zal gaan tegensputteren. “Straks kom ik op een leeftijd dat het tillen van zware dingen niet meer zo makkelijk lukt. Dat moet je accepteren. Wanneer dat moment eenmaal daar is, zou ik hier wel graag willen blijven. Het Goed en ik passen bij elkaar. Misschien in een iets meer leidinggevende functie? Maar zo ver is het nog lang niet. Voorlopig zit ik in mijn bestelwagen nog ontzettend op mijn plek. Ik geniet van iedere nieuwe dag.”

In het kader van 25 jaar Het Goed in Deventer, verschijnen er in deze reeks nog 3 andere Goede Verhalen.

Goede Verhalen verzamelen we graag. Het zijn verhalen van onze medewerkers, van onze klanten en van bijzondere spullen die we mogen ontvangen. Goede Verhalen laten ook zien wat voor een bijzonder bedrijf we zijn. Werk maken van hergebruik en mensen een kans geven om weer aansluiting te krijgen op de arbeidsmarkt. Dat op zichzelf is al een goed verhaal.